Romuald Erazm von Iszkowski

Romuald Erazm Tomasz rodzi się 7 lutego 1848 w Łańcucie.Jego Ojciec Erazm, uczestnik powstania listopadowego, jest rządcą w dobrach ordynacji łańcuckiej hr.Potockich. Matka Julia z rodziny Omeis, pochodzenia greckiego  rodziny od lat mieszkającej w Polsce. Romuald ma starszego brata Michała oraz sisotrę Modestę.

W 1877 wstępuje w związek małżeński z Zofią z domu von Wex, córką znanego hydrotechnika Gustawa von Wex. Gustaw  i Zofia mówią po polsku. Młodzi początkowo mieszkają we Lwowie, ale w październiku 1879 przenoszą się do Wiednia. Maja trzech synów i córkę.Mieszkają w Wiedniu oraz w Weidling koło Klosterneuburga.

Zofia umiera w 1889.  Romuald po dwóch latach żeni się ze Stefanią z domu Nemethy, wdową po Rauchu. Mają córkę.

W 1891 odwiedzia służbowo Warszawę.

Romuald słynie z przejechania na  bicyklu 6000 km po drogach Środkowej Europy. Podróże odbywa z synami, a postoje umilają sobie zespołowym śpiewem

Umiera 11 maja 1904 w wieku 56 lat po ciężkiej chorobie. Spoczywa na cmentarzu Weidling-Klosterneuburg koło Wiednia.Niestety pierwotny grobowiec rodzinny został zawłaszczony przez administrację cmentarza i obecnie jest tylko tamże symboliczny grobowiec rodzinny.

W latach 1860-1862 uczęszcza do Gimnazjum im. Franciszka Józefa I we Lwowie, potem przenosi się do szkoły realnej, którą kończy w 1866. Następnie przez dwa lata uczy się w Akademii Technicznej (późniejsza Politechnika Lwowska). On i jego starszu brat dostają stypendium od  hr. Potockiego.

W 1867 przenosi się na Wydział Inżynierii Politechniki Wiedeńskiej, gdzie dostaje dyplom inżynierski w 1871. W 1880 otrzymuje tytuł inżyniera, a trzy lata później starszego inżyniera

W 1871 rozpoczyna pracę w Westbahn (Koleje Zachodniej w Wiedniu) , a następnie w Komisji Regulacji Dunaju (Donau-Regulierung Kommission). Nadzoruje budowę filarów i przyczółków mostu Kaiser Franz-Josef Brucke, który powstawał nad przekopem Dunaju pod Wiedniem. W 1874 po oddaniu mostu do użytku otrzymuje od cesarza wyróżnienie. Rok później rozpoczyna pracę nad projektowaniem mostów i systemu śluz nawadniających pola w Marchii.

W 1877 we Lwowie, otrzymuje stanowisko adiunkta budownictwa w Wydziale Krajowym Namiestnictwa. Zostaje członkiem Towarzystwa Politechnicznego,  gdzie referuje plany regulacji górnego odcinka Dniestru i melioracji bagien pod Samborem.

W międzyczasie po odsłużeniu jednorocznej służby wojskowej, zostaje podporucznikiem, a w 1878 porucznikiem obrony krajowej.

W październiku 1879 dostaje etat w Departamencie Dróg i Robót Wodnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Wiedniu. W 1887 zostaje radcą budownictwa, a trzy lata później starszym radcą. Uczestniczy w pracach rosyjsko-austriackiej komisji regulacji granicznego odcinka Wisły i Sanu, a jego udział w pracach komisji jest doceniony odznaczeniem.

Będąc członkiem Związku Austriackich Inżynierów i Architektów w 1892 inicjuje powstanie komitetu doradczego, który rozpoczyna prace nad opracowaniem statutu organizacyjnego austriackiej służby hydrologicznej. Prace te kończą się w sierpniu 1893, a dwa miesiące później oficjalnie powołana jest służba hydrograficzną (hydrologiczną) z Ernstem Laudą na czele. Jest ona oddzielnym wydziałem w Departamencie Budownictwa Wodnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

W 1895 otrzymaje funkcję radnego sekcyjnego i staje na czele Departamentu Dróg i Mostów, w którym tworzy Biuro Budowy Mostów. W 1896 dodatkowo premier Kazimierz Badeni wyznacza go do kierowania sprawami wodnymi w Galicji i Bukowinie. Romuald tworzyłzespół złożony z inżynierów narodowości polskiej i pozyskuje znaczne fundusze na prace melioracyjne i regulację rzek.

W 1897 zostaje radcą ministerialnym w Komisji Regulacji Dunaju i Dyrekcji Budowy Kanałów Spławnych.

Pośród wielu wynalazków i udoskonaleń, poniższe są najbardziej ciekawe:

• Wózek rewizyjny dla montażu żelaznej konstrukcji mostu [1872],
• Ombrometr, który sam rejestrował wysokość, czas trwania i natężenie opadów [1895],
• Przyrząd do pomiaru prędkości ruchu pieszego, kołowego i wodnego. [1897]

Wybrane spośród wielu publikacji:

• "Ulotnianie opadów atmosferycznych" [1883] opublikowane równocześnie w Czasopiśmie Technicznym i Das Verdunstungprocess; była to pierwsza polska publikacja o parowaniu wody.
• "Wzory o wysokości stanu wody na podstawie na informacjach o zlewni cieku i wysokości opadów atmosferycznych"; [1886] - opublikowanie w językach polskim i niemieckim; wzory te szybko stały się powszechnie używane w Europie Środkowej; w Polsce są one stosowane w zmodyfikowanych wersjach do dzisiaj.
• "Zamulania się starorzeczy, parcia gruntu i ruchu pojazdów kołowych" [1896].
• "Instrukcja zasad utrzymania dróg", która została wydana jako rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych [1902].

Wybrane odznaczenia:

1. Order św. Stanisława II klasy z Gwiazdą w 1890 za uczestnictwo w pracach rosyjsko-austriackiej komisji regulacji granicznego odcinka Wisły i Sanu.
2. Cesarski Rosyjski Order św. Stanisława I klasy oraz Wielki Krzyż Oficerski Królewskiego Orderu Rumuńskiego oraz Order Żelaznej Korony III klasy w 1901 za zaangażowanie podczas prac Międzynarodowej Austriacko-Rosyjsko-Rumuńskiej Konferencji Regulacji Prutu
3. Tytuł szlachecki "von" nadany w dniu 8 maja 1904 przez cesarza Franciszka Józefa,  ale złożony ciężką chorobą inżynier prawdopodobnie nie był świadomy otrzymania tak wysokiego uznania.